Lieve Anja,
Als ik het goed lees dan heb je al veel werk in jezelf verzet. Werk dat veel moed en eerlijkheid verlangt en dat is je gelukt. Ik vind je vraag een mooie vraag en ik zal pogen er licht op te schijnen in de hoop dat je een antwoord vindt.
Een mens, het kind in de volwassen mens, zal altijd verlangen naar de utopische liefde. Het zal altijd zoeken naar het kunnen samensmelten met de moeder in deze allesomvattende liefde. Het is een irreëel verlangen maar ondanks dat boet dit verlangen niets aan kracht in.
Als volwassene ben je over het algemeen minder bewust hoe sterk deze beweging naar onvoorwaardelijke liefde van het innerlijke kind is. Het stuurt de keuzes in het werk dat je doet, het bepaalt je gedrag naar anderen toe en het beïnvloedt je partnerkeuze. Alles staat in het teken om nu die exclusieve en eeuwigdurende liefde te vinden. Dit keer wel, dit keer zal het lukken om de gevoelde onvervuldheid vervuld te krijgen. Wonderen bestaan… toch?
Veel mensen zijn zich niet bewust van deze dieperliggende zoektocht. Ze zijn zich niet bewust van de diepe pijn en de teleurstelling die ze in zich meedragen. Sterker nog, veel mensen vinden dat ze een prima jeugd hebben gehad. Wat ze niet weten is dat het diepe verlangen om terug te kunnen keren naar de symbiotische liefde met een moeder in henzelf levend is.
Er zijn ook mensen die zich er wél steeds bewuster van worden. Ze verzetten veel werk, ontdoen zichzelf van maskers, zien in welke karakterstructuren ze in zich dragen en ze verslaan draken. Net zoals jij Anja, zoals ik lees, heb je erg veel geleerd over jezelf en jezelf steeds meer ontdaan van ego kwesties die jou niet meer dienend voelde. Daar heb ik veel respect voor.
En er is een realiteit die we als mens te dragen hebben.
Hoeveel emotioneel werk we ook verzetten, hoeveel therapie we ook volgen, in ons fundament blijft de hunkering naar de ideale moederliefde, de volmaakte liefde, bestaan. Het enige wat je kunt doen is jezelf tot in de diepste diepte bewust worden van deze gevoelde eenzaamheid en het in het juiste perspectief plaatsen. Hoe je dat doet?
Neem een kwestie waar je nu mee rondloopt en ontdoe het van alle zogenaamde rechtvaardigingen die jij het toedicht, maak het zo naakt mogelijk. Daarna voel je welke overtuiging en/of negatieve intenties opdoemen in je. Vervolgens zal de pijn die erachter ligt voelbaar worden. Je zult ervaren welke emotie gevoeld wil worden. Deze pijn in het hier en nu zal in de diepte overeenkomen met de pijn van je jeugd: het innerlijke kind dat zich volledig wil wentelen in de warmste liefde die er bestaat. Laat de pijn toe en voel hoe deze overeenkomst met de pijn van de huidige kwestie. Laat ze in elkaar overvloeien. Je zult ontdekken dat de kwestie ook nu weer gaat over de liefde die je zo graag wilt hebben. Als je dat kunt zien, wanneer je dat durft toe te geven, dan zal de pijn van het onvervulde, van de eenzaamheid verzachten.
Als volwassene kun je nu kiezen om niet meer te zoeken, maar te accepteren dat deze vorm van eenzaamheid een onderdeel is van mens zijn. En met acceptatie ontstaat het Zijn. En met het Zijn, ontstaat het geven en ontvangen van Liefde in zijn totaliteit.
